สุดขอบฟ้าที่แชงกรีล่า กลิ่นอายของทิเบต และโปตาลาน้อย
นี่คือต้นเดือนกุมภาพันธ์ 2553 เวลาที่ผ่านไปทำให้อดคิดไม่ได้ว่า
เราจะมีโอกาสเดินทางเพื่อดูโลก ได้มากและไกลเพียงไร
หนทางอันคดเคี้ยวไปตามสายน้ำ เทือกเขาที่มีหิมะที่ปกคลุมอยู่เบื้องบน นั่นกระมัง
ที่เราจะต้องดั้นด้นเพื่อจะไปให้ถึง แอบหวังในใจอยู่เสมอว่า
นี่จะเป็นการเดินทางที่คุ้มค่าต่อความทรหดและยาวนาน
สิ่งที่เห็น เมื่อเราเยือนมาถึง มันช่างแตกต่างจากภาพที่เคยพบเจอและคุ้นตา
ท้องฟ้าที่แชงกรีล่า
ช่างสดใส ปิ๊ง.. และดูเหมือนอยู่ใกล้ เพียงมือเอื้อม
ดูสัตว์พวกนั้นสิ มีมากกว่ามนุษย์ที่อยู่บริเวณนั้นเสียอีก มันคงมายืนอาบแดดอยู่กลางถนน
ท่ามกลางอากาศอันหนาบเหน็บ
เด็กน้อยคนนี้แอบมองผู้มาเยือนด้วยความสงสัย ว่าพวกเขามาจากไหนกันนะ?
เด็กๆที่เติบโตอยู่ในดินแดนอันซ่อนเร้น เขาจะได้รับรู้ถึงเรื่องราวภายนอกอุ้งเล็บพญามังกร
และความเป็นไปบนโลกอันยุ่งเหยิงนี้ไหมหนอ?
อุณหภูมิที่ร่างกายไม่ใคร่คุ้นและไม่เคยได้สัมผัสถึงศูนย์องศา มันช่างหนาวเหน็บซะกระไร
แต่นั่นคือการค้นพบวิถีของผู้คน ที่ดำรงอยู่กับสภาวะเช่นนี้มาแสนยาวนาน
อาหาร หากอยู่ภายใต้เงื่อนไขของความหิวโหย มันคือรสชาดอันแสนโอชะ
ค่ำลง แสงสุดท้ายของอาทิตย์สาดส่อง กระทบกับศาสนสถานอันศักดิ์สิทธิ์
นี่คือความเชื่อและความหวังของผู้คน
ความมืดมิดใกล้มาเยือน เพื่อนับเวลามาใหม่ของแสงแห่งอรุณรุ่ง
นั่นคือวัฏจักร ที่มิมีวันหมดสิ้น
ช๊อปปิ้ง นั่นคือสิ่งที่เธอทำ ไม่เว้นแม้กลางวันกลางคืน
นี่คือดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ ใกล้หลังคาโลก ถึงแม้องค์ดาไลลามะจะไม่ได้อยู่ที่นี่
แต่ผู้คนยังคงยกย่องและเชิดชู
ความรักเป็นสิ่งสวยงาม แต่ความเข้าใจในแนวทางเดียวกัน
คือสายสัมพันธ์อันยาวนานยิ่งกว่า
เหนือคำบรรยายและจินตนาการใดๆ สัญญากับตัวเองว่าจะกลับมาอีกครั้ง แชงกรีล่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น